Welkom in het jaar 2030. Welkom in mijn stad – of moet ik zeggen, ‘onze stad’. Ik bezit niets. Ik heb geen auto. Ik heb geen huis. Ik heb geen apparaten of kleding.
Het lijkt misschien vreemd voor u, maar het is volkomen logisch voor ons in deze stad. Alles wat je als een product beschouwde, is nu een dienst geworden. We hebben toegang tot vervoer, accommodatie, voedsel en alle dingen die we in ons dagelijks leven nodig hebben. Een voor een werden al deze dingen gratis, dus het was voor ons niet logisch om veel te bezitten.
De eerste communicatie werd gedigitaliseerd en gratis voor iedereen. Toen schone energie gratis werd, begonnen de dingen snel te gaan. Transport daalde drastisch in prijs. Het had voor ons geen zin meer om auto’s te bezitten, omdat we binnen enkele minuten een voertuig zonder bestuurder of een vliegende auto konden noemen voor langere ritten. We begonnen onszelf op een veel meer georganiseerde en gecoördineerde manier te vervoeren toen het openbaar vervoer gemakkelijker, sneller en handiger werd dan de auto. Nu kan ik bijna niet geloven dat we congestie en files accepteerden, om nog maar te zwijgen van de luchtvervuiling door verbrandingsmotoren. Wat dachten we?
Soms gebruik ik mijn fiets als ik naar een paar van mijn vrienden ga. Ik geniet van de oefening en de rit. Het zorgt ervoor dat de ziel meegaat op reis. Grappig hoe sommige dingen hun opwinding nooit lijken te verliezen: wandelen, fietsen, koken, tekenen en planten kweken. Het is volkomen logisch en herinnert ons aan hoe onze cultuur is voortgekomen uit een nauwe relatie met de natuur.
In onze stad betalen we geen huur, omdat iemand anders onze vrije ruimte gebruikt wanneer we die niet nodig hebben. Mijn woonkamer wordt gebruikt voor zakelijke bijeenkomsten als ik er niet ben.
Af en toe kies ik ervoor om voor mezelf te koken. Het is eenvoudig – de benodigde keukenapparatuur wordt binnen enkele minuten bij mij thuisbezorgd. Sinds het vervoer gratis werd, stopten we met al die dingen in ons huis te proppen. Waarom een pastamachine en een pannenkoekenkoker in onze kasten proppen? We kunnen ze gewoon bestellen als we ze nodig hebben.
Dit maakte ook de doorbraak van de circulaire economie makkelijker. Wanneer producten worden omgezet in diensten, heeft niemand interesse in dingen met een korte levensduur. Alles is ontworpen voor duurzaamheid, herstelbaarheid en recyclebaarheid. De materialen stromen sneller in onze economie en kunnen vrij gemakkelijk worden omgezet in nieuwe producten. Milieuproblemen lijken ver weg, omdat we alleen schone energie en schone productiemethoden gebruiken. De lucht is schoon, het water is schoon en niemand zou aan de beschermde natuurgebieden durven komen omdat ze zo waardevol zijn voor ons welzijn. In de steden hebben we veel groen en overal planten en bomen. Ik begrijp nog steeds niet waarom we in het verleden alle vrije plekken in de stad met beton vulden.
Boodschappen doen? Ik kan me niet echt herinneren wat dat is. Voor de meesten van ons is het veranderd in het kiezen van dingen om te gebruiken. Soms vind ik dit leuk, en soms wil ik gewoon dat het algoritme het voor mij doet. Het kent mijn smaak beter dan ik inmiddels.
Toen AI en robots zoveel van ons werk overnamen, hadden we ineens tijd om goed te eten, goed te slapen en tijd door te brengen met andere mensen. Het begrip spits heeft geen zin meer, aangezien het werk dat we doen op elk moment kan worden gedaan. Ik weet niet zo goed of ik het nog werk zou noemen. Het is meer denktijd, scheppingstijd en ontwikkeltijd.
Een tijdlang was alles omgetoverd tot entertainment en wilden mensen zich niet met lastige zaken bemoeien. Pas op het laatste moment ontdekten we hoe we al deze nieuwe technologieën voor betere doeleinden konden gebruiken dan alleen maar tijd doden.
Mijn grootste zorg zijn alle mensen die niet in onze stad wonen. Die zijn we onderweg kwijtgeraakt. Degenen die besloten dat het te veel werd, al deze technologie. Degenen die zich verouderd en nutteloos voelden toen robots en AI grote delen van ons werk overnamen. Degenen die boos werden op het politieke systeem en zich ertegen keerden. Ze leiden een ander soort leven buiten de stad. Sommigen hebben kleine zelfvoorzienende gemeenschappen gevormd. Anderen verbleven gewoon in de lege en verlaten huizen in kleine 19e-eeuwse dorpjes.
Af en toe erger ik me eraan dat ik geen echte privacy heb. Ik kan nergens heen en sta niet ingeschreven. Ik weet dat ergens alles wat ik doe, denk en droom, wordt vastgelegd. Ik hoop alleen dat niemand het tegen mij zal gebruiken.
Al met al is het een goed leven. Veel beter dan het pad dat we bewandelden, waar het zo duidelijk werd dat we niet verder konden met hetzelfde groeimodel. We hadden al deze vreselijke dingen: levensstijlziekten, klimaatverandering, de vluchtelingencrisis, aantasting van het milieu, volledig overvolle steden, watervervuiling, luchtvervuiling, sociale onrust en werkloosheid. We verloren veel te veel mensen voordat we ons realiseerden dat we dingen anders konden doen.
Deze blog is geschreven voorafgaand aan de jaarlijkse bijeenkomst van het World Economic Forum van de Global Future Councils.
Ida Auken is een Young Global Leader en lid van de Global Future Council on Cities and Urbanization van het World Economic Forum,
